Leven in Andalusië, in het zuiden van Spanje vereist enige aanpassing. Daar ben ik inmiddels wel achter.
En Andalusie moest het worden, zoveel wisten we zeker nadat we bijna heel Spanje hadden doorkruist tijdens onze vele trips. Wat is het een goede keuze geweest.
Vanzelfsprekend is het heerlijk dat de zon er meer dan driehonderd dagen per jaar schijnt en dat de lucht zo blauw is. Natuurlijk zijn we iedere dag weer blij als we naar buiten kijken vanaf ons heerlijke terras de gaarden zien en de palm in de tuin ons vriendelijk toewuift. Maar het fijnst van wonen in Andalusië is toch wel het licht. Ik kan je niet verklaren hoe het werkt maar werken doét het.
Calvinistische Nederlanders
Het doet iets met je geest, het heeft invloed op je humeur en om de een of andere mysterieuze reden maakt het dat je langzamer en bewuster gaat leven. Je leeft meer bij de dag, maakt je minder zorgen en neemt de zaken makkelijker zoals ze komen. En dat is maar goed ook want aan het levensritme moesten we hier, als rasechte, Calvinistische Nederlanders echt een beetje wennen.
Alles gaat langzamer. Men neemt ruim de tijd bij de kassa’s van de lokale supermarkt of groenteboer. Men kijkt hier niet zo secuur op het horloge met als gevolg dat je soms wat langer wacht voordat de tuinman, de klusjesman of zelfs de boekhouder komt opdagen bij een gemaakte afspraak.
‘Ik ben er nu toch?’, hoor je ze bijna denken als je vraagt waarom ze zo laat zijn. Het went.
Een luidruchtig volkje
Bijna iedereen op het platteland maar ook hier bij ons in de wijk heeft een hond. Ze worden in de regel gebruikt als waakhonden en geloof me… ze blaffen! Veel, vaak en hard. Het went.
De Spanjaarden zijn een luidruchtig volkje. Ze praten en lachen veel, het liefst in grote groepen bij elkaar en rollen van het ene feestje het andere in. Ook de muziek moet hard want als het niet hard is, is het niet gezellig. Ook dat went snel en inmiddels praten wij ook al een beetje luider. Het kan allemaal.
Autorijden is ook zoiets waar we ons over blijven verbazen. Er wordt hier lui gereden en vlot optrekken zodra er een verkeerslicht op groen springt, vinden de Andalusiërs in de regel niet echt nodig. Ook richting aangeven is hier meer optioneel dan gebruikelijk. Er wordt geparkeerd op plekken die onmogelijk lijken. Op een rotonde is het zaak om heel goed uit te kijken want daar is het vaak nog spelen met je leven. Ach, je moet het even weten.
Gastvrij Andalusië
De taal is voor ons nog steeds een barrière want hier wordt een dialect gesproken die niet kinderachtig is. Ook spreken Andalusiërs razendsnel en dat is voor een buitenlander niet altijd eenvoudig maar… het went. Onze onovertroffen lerares Spaans doet er alles aan om ons te helpen integreren. Niet alleen leert ze ons Spaans spreken maar vertelt veelvuldig over de gewoonten en gebruiken van het Zuid Spaanse land en dat helpt enorm.
De Spanjaarden hier zijn enorm gastvrij en zijn altijd bereid je een handje te helpen als dat nodig blijkt maar heb niet de illusie dat je snel opgenomen wordt in de familie. Thuis komen bij een Spanjaard is voorbehouden aan de familie en zeer goede vrienden. Voor afspraken met anderen wordt er afgesproken op een terras, een barretje of restaurant. Zo is het en niet anders en als je dat eenmaal weet is er niets aan de hand.
We ademen uit
Ondertussen zijn we hier al aardig gewend, praten luider, maken het ons makkelijker. We kopen beduidend minder en nemen veel meer tijd voor elkaar en anderen. Een gevulde koelkast, een korte broek en teenslippers zijn onze eerste levensbehoeftes. En ondertussen ploeteren we er wat af.
We leren beetje bij beetje meer ontspanning in ons leven te brengen en te genieten van dit gulle land.
