Het leven is zinloos!
Zolang ik me heugen kan denk ik er al zo over en dat klinkt behoorlijk treurig maar het valt mee hoor. Reuze! Je moet er maar gewoon vrede mee hebben en dan lukt het best.
Ik hang geen enkel geloof aan, voor mij is alles toeval en het leven is wat mij betreft een willekeurige aaneenschakeling van gebeurtenissen. Een mensenleven is eigenlijk gewoon een heel gemeen grapje van de Cosmos.
Want waarom wordt je geboren om je vervolgens op hele jonge leeftijd al te moeten realiseren dat jouw mensenleven ook weer eindig is? Ik kan er met de pet niet bij en die ‘wetenschap’ heeft er al heel vroeg voor gezorgd dat ik besloot nooit kinderen op de wereld te zetten. Het zou té wreed zijn.
Als atheïst is het leven ingewikkelder en misschien zelfs beangstigender. Er is immers geen vangnet, geen troost, geen geruststelling.
Levenslust
Maar waar komt dan toch die enorme levenslust en de drang naar het goede en zonnige leven bij mij vandaan? Ik ben bepaald niet fatalistisch, denk veel na over hoe een zinvol leven te kunnen leven, ook al leidt het nergens toe en ik doe er ook nog eens m’n stinkende best voor.
Ik lees stapels boeken over wereldreligies en probeer het allemaal te bevatten maar het lukt me niet. Me uit pure angst voor het eeuwige niets aansluiten bij een geloof lijkt me onzinnig en mocht er onverhoopt toch een hogere macht bestaan die me, na mijn overlijden opwacht bij de ‘hemelpoort’, dan mag ik hopen dat hij of zij me wel begrijpt en me tóch binnenlaat.
Nirvana
En toen hoorde ik over het Boeddhisme! Een levensbeschouwing waar ik wel iets mee kan maar tevens een leer die ik voor mezelf tot op het bot heb uitgekleed waardoor het voor mij hanteerbaar blijft. Er is hier geen God maar wel zingeving aan het leven en bovendien wordt je wedergeboren totdat je uiteindelijk verlicht bent en het Nirwana bereikt. Met dat Nirwana kan ik natuurlijk weer niets. Een boeddhistische hemel? Dus toch weer een beloning voor een correct geleefd leven!
Volgens Boeddha is het leven lijden maar dit lijden is te vermijden, zo stelt hij. Kijk eens aan. Dat bevalt me wel.
Ik lees: Door niets te wensen, door niets te verlangen kan je een gelukkig en eenvoudig leven lijden en zelfs verlichting bereiken. Nee maar. Is dat het dan? Kan het echt zo eenvoudig zijn?
Verwarring alom
Nou, om den drommel niet want we hebben altijd wel wat te wensen en de wens om liefde in je leven te ervaren is misschien wel het zwaarst wegende aspect.
Handig hoor. Leven zonder iemand lief te hebben want dan is er immers ook geen lijden als de persoon in kwestie zou wegvallen of je zou verlaten maar is dat het waard? Want voor wát leef je dan? Voor wie leef je dan?
En je hebt toch familie? Verdriet zal er sowieso zijn, mocht ze iets overkomen. En hoe zit het dan met ziektes, ongelukken, domme pech… Kan je daar als getrainde Boeddhist dan echt pijnloos doorheen?
En dan zijn we er nog niet want je moet er wel wat voor doen om een beetje Boeddhist te worden.
Boeddha’s leer omvat het trainen van de geest door middel van meditatie, kennis over Karma, Samsara, het achtvoudige pad, het naleven van de zes goede eigenschappen en kennis hebben van het wiel van de leer (Dharma).
En daar ga ik dan. Ik lees, probeer uit, snap het vervolgens weer eens niet, herlees, oefen op mededogen en bemerk dat ik een absolute beginner ben maar toch… het boeddhisme heeft iets dus dapper rommel ik maar wat aan.
De Borrelboeddhist
Jarenlang heb ik mijzelf een borrel-Boeddhist genoemd, een nep-Boeddhist in de leer, die al drinkend, rokend en vloekend de kunst onder de knie probeerde te krijgen. Altijd van goede wil maar om de haverklap struikelend op haar pad en nog steeds ben ik niet veel verder gekomen.
Misschien vind ik het toch niet belangrijk genoeg, misschien komt het wel omdat ik nog steeds weiger om op een matje te gaan zitten mediteren, misschien vind ik het diep in m’n hart soms toch een beetje té geitenwollensokken-achtig. Ook daar ben ik nog niet achter dus ploeter ik maar door. Onwetend, zoekend, vragend.
En ondertussen draait het leven gewoon door en haal ik er alles uit wat erin zit. Dát kan ik dan toevallig wel weer heel goed.
Voorlopig blijf ik een borrel-Boeddhist.
Misschien ga ik wel tijd tekort komen maar dan heb ik het in ieder geval geprobeerd.
Ik vier het leven en hang de slingers iedere dag weer opnieuw op.
