Het is een raar gegeven; Privacy. Zo ongeveer alles wat ik maar meemaak, zet ik zonder enige reserve of schroom op Facebook of post het op andere social media. Iedereen mag in principe alles van me weten.
Het is niet zo dat ik geen geheimen heb, want die heb ik wel degelijk maar die kan ik uitstekend voor me houden. Er zijn gewoon zaken die je liever of beter niet deelt en daar is natuurlijk niets mis mee.
Ik heb een kennis die een enorme afkeer heeft van iedere vorm van social media of welke vorm van exposure dan ook en ook al kan je nog zo goed Googelen… je zult nergens een foto of een tekstje van haar hand aantreffen. Ze houdt haar leven helemaal privé en mijn zegen heeft ze.
Openbaar is ongemakkelijk?
Zelf vind ik het heerlijk om te vertellen over de dagelijkse gang van zaken en, tot op zekere hoogte te delen wat er zich in mijn hoofd afspeelt. Je kunt zo je lezers nog eens op gedachten brengen en in het gunstigste geval zelfs een handje helpen.
In geuren en kleuren heb ik ooit eens geschreven over de overgang en hoe zwaar ik het er mee had en je wilt niet weten hoeveel reacties ik hierop gekregen heb. Vaak in het openbaar als reactie op een geschreven stukje maar ook veel reacties per mail of als persoonlijk bericht. Het is blijkbaar toch nog niet echt gangbaar om zo openlijk over dit soort ongemakken te schrijven of te praten.
Ik vertel over het leven in Spanje, mijn werk, mijn grote liefde Alexander, vriendschappen, etentjes, logees en alles wat me maar overkomt en vind dat heerlijk.
Ik hou me inmiddels verre van drama en als ik iemand niet aardig vind, loop ik er gewoon met een grote boog omheen. De confrontatie ga ik zelden of nooit meer aan. Ik groet beleefd, maak, indien nodig een praatje en maak dan dat ik wegkom. Het werkt fantastisch en het is goed voor me. Vaak ben ik hele dagen omgeven door mensen en ik ben behoorlijk sociaal maar laat me niet meer meeslepen in ruzies van derden, roddels en andere narigheid. Het geeft rust en op die manier kan ik, zelfs in al die drukte, enorm genieten van alle reuring.
Hysterische drukte en zalige stilte
En toch hecht ik enorm veel waarde aan mijn privacy. Misschien wel een beetje teveel. Als mijn telefoon overgaat neem ik hem enkel op als ik daar zin in heb. Ik laat me niet dwingen. Zomaar bij me aanlopen voor een kop koffie kan ik niet waarderen. Maak maar een afspraak. Ik doe gewoon niet open.
Naar de sauna ga ik het liefst alleen en ik blijf er rustig een hele dag hangen zonder ook maar iemand te willen spreken. Alleen thuis zijn vind ik een genot en inmiddels ben ik er achter gekomen dat ik heel blij word van wandelen in de natuur of werken op mijn land. Uren lang en het liefst helemaal alleen met mijn gedachten.
Mijn leven is een rare combi van uitbundig leven tussen vele vrienden en gasten en absolute rust en balans. Gelukkig kan ik het allebei en ik weet het uitstekend te combineren. Mijn Alexander vind het allemaal prima. Ik mag m’n gang gaan want hij kent me als geen ander en dat maakt me nog wel het aller gelukkigst.
Leven met hysterische drukte en zalige stilte… Ik heb het moeten bevechten, het moeten leren met vallen en opstaan maar tot nu toe ben ik best trots op het resultaat.
