Trouwen in Andalusië. Wie had ooit kunnen denken dat wij saampjes nog eens in het huwelijk zouden treden. We zijn al achttien jaar zeer tevreden samen maar onze Spaanse advocaat was onverbiddelijk.
‘Jullie moeten trouwen. En rap een beetje. Mocht één van jullie iets naars overkomen, dan is hier in Spanje de ellende niet meer te overzien en ook belastingtechnisch is het veel beter om getrouwd te zijn.’
Hij keek ons streng aan, glurend over zijn kleine brilletje.
Het was een totaal onverwachte mededeling maar gek genoeg leek het ons wel wat. Waarom niet?
We besloten heel eenvoudig te gaan trouwen bij de vrede-rechter in ons mooie dorp en nadat we eindeloos veel papieren hadden ingevuld, goedkeuring vanuit Nederland hadden gekregen en talloze handtekeningen hadden gezet, mochten we een datum gaan prikken.
Het werd de 30e Juni. De enige datum die ze nog voor ons vrij hadden. We vonden het prachtig.
‘We gaan gewoon met onze twee getuigen en dan zijn we binnen een half uur klaar,’ opperde Alexander. Ik vond het best. We hadden maar zes weken voor de grote dag zou aanbreken en dit leek me totaal logisch maar het liep anders. Heel anders!
Want… De twijfel sloeg toe!
Weliswaar was al besloten om volgend jaar de bruiloft groots te vieren met familie en al onze vrienden maar toch… Moesten we niet alvast een paar van onze liefste vrienden uitnodigen voor deze kleine ceremonie?
We zagen het niet aankomen maar een week later hadden we zomaar dertig mensen op onze lijst staan.
Het clubje was net klein genoeg om het bij ons thuis op de sinaasappelboerderij te vieren.
Ik besloot zelf een lunch in elkaar te draaien en hierna zouden we een klein borreltje doen bij het zwembad.
Vriendin Sandra nam de onmogelijke taak op zich om het geheel in goede banen te leiden en ondertussen arriveerden mijn Nederlandse hartsvriendin Mariel en haar verrukkelijke man Edwin. Ook de zus van Alexander kwam aangevlogen.
Samen met mijn twee meiden hebben we in recordtijd de boodschappen gedaan en een buffet voor dertig man in elkaar geflanst. Natuurlijk kwamen we koelkasten tekort en de temperaturen waren hoog.
Al met al bleek onze beslissing een gouden greep.
De huwelijksvoltrekking in het foutste zaaltje van Andalusië, met de onverstoorbare, ietwat nukkige vrederechter was hilarisch, de lunch ontspannen dankzij de hulp van mijn helden Leen & Maria, en van het feest bij het zwembad ben ik nog steeds niet helemaal bijgekomen.
Onze Nederlandse vrienden sliepen in ons gastenappartement ‘Casita Azahar’, mijn schoonzus moest het deze dagen doen met een piepklein slaapkamertje in ons huis, de goudkleurige confetti vis ik nu, anderhalve maand later, nog steeds uit het zwembad, alles liep anders dan gedacht en toch was het tot in de puntjes geregeld.
Dat het laat geworden is, hoef ik eigenlijk niet te vermelden. Dat de enorme glasbak aan het begin van ons straatje meteen tot aan de nok toe vol zat, zal ook geen grote verrassing voor jullie zijn.
We hebben genoten. Het Andalusische sfeertje zorgt daar automatisch voor. Heuvels, avocado-gaarden, de rijpende, nieuwe sinaasappels, het uitzicht, de geur van jasmijn, honderden kaarsjes in de nacht en je allerliefsten in de buurt. Wat kan er verkeerd gaan!
Onze officieuze maar grote bruiloft dient zich aan. Gelukkig heb ik nog tien maanden.
