Wat hebben we toch allemaal last van het gevreesde coronavirus en wie had ooit kunnen denken dat het zulke vormen aan zou nemen?
Op 19 maart van dit jaar had ik het geluk met het laatste vliegtuig vanuit Nederland mee terug naar Spanje te kunnen vliegen en we zaten met slechts acht man in het vliegtuig. Het was onwerkelijk. De sfeer was bedrukt en zelfs een tikje grimmig. We wisten niet wat we verwachten moesten maar inmiddels weten we wel degelijk meer over de corona situatie. Uitgaansverboden, kleurcodes, mondkapjes, eindeloze discussies, complotdenkers, gesloten scholen, faillissementen, vaccinaties… Alles is inmiddels de revue wel gepasseerd en een mens kan van minder zenuwachtig worden.
We zijn er nog niet, ben ik bang en in de tussentijd zien we mensen wanhopig vechten om in hun levensonderhoud te kunnen blijven voorzien. Ook wij hebben ons flink moeten aanpassen maar we trekken het wel.
Het is stil
Gisteren had ik tijd om een paar uur aan de kust van het normaal zo bruisende kustplaatsje Benalmádena te wandelen en je maag draait zich om. Het leeuwendeel van de vele restaurants aan het strand zijn leeg. Obers kijken je met hun ogen bijna smekend naar binnen en m’n horeca-hart breekt. Het is September. Een, normaal gesproken, bijzonder drukke maand aan de Costa del Sol. Het is nog volop zomer maar het is stil. Veel te stil.
Het was dan ook wederom verrassend te zien dat ons favoriete strandtentje weer eens bomvol zat. We hadden er afgesproken voor de lunch en vriendin Annemarie had er zelfs bijtijds moeten reserveren.
De ligging van ‘La Cubana’ is echt niet idealer dan die van de talloze andere eettentjes en aan het kleurige interieur is bijna geen geld uitgegeven. Ook de prijzen zijn voor Spaanse begrippen aan de hoge kant. We hebben er uren gezeten en mensen zien komen en zien gaan. Het bleef er maar druk.
En, jazeker! La Cubana geniet een uitstekende reputatie. Het personeel is kundig, vriendelijk en toegankelijk, de kaart is verrassend, de gerechten worden met zorg bereid en uitgeserveerd, de toiletten zijn schoon en er hangt een verrukkelijk Caribisch ‘laat maar waaien’ sfeertje.
Maar toch… Daar zijn er hier toch wel meer van? Komt het dan heel misschien omdat de mensen die hier aan het werk zijn je het gevoel geven dat je een hele belangrijke gast bent? Komt het dan heel misschien omdat je hier, samen lachend met je vrienden en met je voeten in het zand het gevoel krijgt dat corona hier niet bestaat?
Ik ben er nog niet helemaal uit en wie het weet, mag het zeggen.
