Ik heb een huisje gezien. Een huisje waar werkelijk alles fout aan is maar ik kan er niets aan doen. Ik ben tot over m’n oren verliefd.
We wonen nog maar net in Fuengirola en ons comfortabele, nieuwe huurhuis bevalt enorm maar het weerhoudt me er niet van, oeverloos op makelaars websites te blijven rondstruinen want… een eigen huisje bezitten in Andalusië is toch wel een grote wens van mij.
Vanwege de corona crisis zijn we gedwongen aan het denken geslagen. Ons werk hier in Andalusie heeft er altijd voor gezorgd dat we riant konden blijven huren. Er kwam altijd voldoende geld binnen maar nu staan de zaken er inmiddels anders voor. Ons werk is ‘seizoensgebonden’ en heeft alles van doen met toerisme en entertainment.
We moeten dit jaar helaas als verloren gaan beschouwen en hopen, net als zovele anderen, dat het tij spoedig keren zal. We redden ons nog wel even hoor en dat is al luxe genoeg maar ondertussen dwingt de situatie ons, op een andere manier naar ons leven te gaan kijken want wát als alles anders loopt? Wát als er nog zo’n jaar volgt. Wat als…
Terugkeren naar Nederland, puur omdat we daar recht hebben op bijstand is voor ons geen optie. Omdenken daarentegen wel. We zoeken alvast naar werk in andere bedrijfstakken en lezen ons in, proberen het nodige uit en trachten zo min mogelijk aan het toeval over te laten. Niet eenvoudig want we hebben geen idee wat de toekomst gaat worden.
Ikzelf kan klein leven. Een mens heeft niet zoveel nodig maar in ons geval is het moeilijker dan gedacht.
Alexander heeft voor zijn werk enorm veel opslagruimte nodig en ook kunnen we niet zonder onze grote, sterke, betrouwbare maar dure auto. De verzekeringen die we voor ons werk moeten afsluiten zijn duizelingwekkend hoog. Wij werken veel met Amerikanen en je weet dat je dan niets aan het toeval over mag laten. Er zal maar eens iets gebeuren maar je hiervoor indekken is een dure grap.
Toen de ernst van de corona crisis tot ons doordrong, was mijn eerste gedachte een huisje te kopen, ergens in het binnenland. Zelfvoorzienend en eenvoudig maar sinds we hier aan de kust wonen ben ik van gedachten veranderd. Vijf jaar lang hebben we in het prachtige, zeer Spaanse stadje Alhaurin de la Torre gewoond en ik heb genoten van iedere dag maar nu ik hier woon realiseer ik me opeens hoe ontzettend ik de reuring gemist heb. De internationale ‘feel’, de ‘buzz’, de zee aan m’n voeten en het enorme gemak waarmee alles gepaard gaat. Ik geniet m’n kop eraf en wil inmiddels niet meer weg.
Het zal dus wellicht Fuengirola blijven maar hier iets kopen is relatief kostbaar. In het binnenland vinden we huizen die precies voldoen aan wat we zoeken maar hier krijg je er voor dat geld niet meer dan een leuk appartementje voor en dat willen we eigenlijk ook niet. Vandaar dan ook dat ik oeverloos aan het zoeken ben naar dat ene, vrijstaande huisje met een stukje tuin en ruimte voor de auto en de opslag. Niet eenvoudig, want we hebben natuurlijk wel een budget.
En daar is ie dan nu opeens. Een betaalbaar huisje waar alles fout aan is. Hij ligt niet ideaal, heeft een plat dak, geen verwarming, heeft relatief weinig ruimte in het huis zelf en de keuken is zijn naam niet waardig. Al met al moet er heel veel gebeuren om het om te toveren tot een comfortabele woning. De prijs is onderhandelbaar en dat is maar goed ook. Hij heeft op de site de hoogste prijs per vierkante meter maar ik begrijp het wel. Dit is nu net zo’n huisje waar je, ondanks alles, smoorverliefd op zou kunnen worden. Een emo- huisje.
‘Wacht nog even,’ zegt een bevriende makelaar. ‘De prijzen gaan zakken. Beslis niet te snel, Anne. Er zijn meer van dit soort huisjes die in de verkoop zullen komen.’ Hij heeft gelijk natuurlijk maar inmiddels kan ik aan niets anders meer denken en loop in gedachten de keuken al te verbouwen.
Ach jongens… Konden we soms maar even een korte blik in de toekomst werpen, he? Effies maar.
Update
Inmiddels hebben we ons ideale huisje gevonden en we zijn er dolblij mee.
Niet in Fuengirola maar weer in ons vertrouwde stadje Alhaurin de la Torre.
Groot geluk!
