Wat een onwerkelijke tijden zijn het toch. Vanwege het gevreesde virus zitten we hier in Andalusië inmiddels vijf weken thuis en helaas komen er nog een paar weken bij. Het heeft de afgelopen tijd heel veel geregend en dat maakt het er niet leuker op. Het hoogtepunt van de week bestaat uit haastig boodschappen doen in je eentje en de vuilnis buitenzetten.
Ik onderga het gelaten. We zijn bezorgd, voelen ons een tikje bedrukt maar proberen deze tijd wel zo ontspannen mogelijk door te komen. Ons huis op de heuvel is ruim en makkelijk te onderhouden. In mijn fijne keuken probeer ik recepten uit en ook mijn oude boeken heb ik weer van de plank gehaald. Hoe fijn het ook is een goede e-reader te hebben; er gaat niets boven een boek van papier. Ik schrijf, werk de boekhouding bij, rommel wat op social media maar echt veel komt er niet uit m’n vingers. Het gezegde klopt. Als je iets gedaan wilt hebben, moet je het aan een drukke vrouw vragen. Hoe drukker, hoe productiever. Het is zo. Ik ben nog nooit zo traag geweest.
Maar vandaag schijnt de zon en ga ik de tuin in. Eindelijk! Het gras is groen, de olijfboom staat in bloei, de vijgenboom gaat compleet uit z’n dak en in het perk staan munt, rozemarijn en tijm enorm hun best te doen. Het ruikt heerlijk want de citroenboom zit vol bloesem en de lavendel ziet paars van de bloemen. Het zwembad is uitnodigend blauw. Ik voorzie alle stoelen weer van kussentjes en kijk uit over de baai van Malaga.
Hoe lang zal het duren voordat ik mijn gasten weer mag meenemen voor een tapas-tour en zal het nog hetzelfde voelen? In mijn favoriete barretjes, op de markten en op de terrassen is het altijd stampvol en moet je dringen aan de bar om je bestelling door te kunnen geven. Nu niet direct de plekken waar je een ‘anderhalve meter afstand’ policy kan realiseren.
Ik woon in het paradijs maar kan er niet uit en hoe goed ik ook alleen kan zijn; als het niet mag, wordt het anders.
Enfin, vandaag ga ik onkruid wieden want alles groeit gewoon door. Gelukkig maar. Onze tijd komt wel weer.
